ای یگانه ترین بعد از خدای!

1. 
   
   
   
   مادر تو را چه بنامم که هیچ چیز یارای برابری با تو را ندارد
   
   کوهت ننامم که کوه پایداری و استقامت از تو آموخته
   
   
   
   رودت نخوانم که رود صداقت و پاکدامنی تو را به ارمغان برده
   
   آسمانت نخوانم که بسی بلندتر و رفیع تری و آسمان زیر گامهای توست
   
   
   
   ماه و خورشیدت ننامم که آن دو نور تو را به عاریت گرفته اند
   
   ستاره ات ندانم که آنان بی شمارند و تو بی همتا
   
   
   
   تو را نسترن و یاس و یاسمن نمی دانم که گل نیز عطر و بویش را از تو دارد
   
   آبشاران خروشان از مهر توست و دشت وسعت خویش را از قلبت گرفته
   
   
   
   مادر تو را با کدامین شعر و غزل بسرایم که در مقابل نامت شعر و غزل نیز عاجزند
   
   تو خود یک دنیا کلامی و یک عمر واژه ای ...
   
   
   
   مادر ای طراوت بهاران و ای هستی بخش زندگانیم
   
   تو را چه بنامم و وصفت چه بخوانم که بیکران آسمانها و دریاها
   
   و هرچه در اوست در پیش نام تو کوچکند و عزیز
   
   
   
   و اکنون تو را ای بزرگ، ای بی همتا
   
   با تمام عظمتت در قلب کوچک خود می یابم و یزدان پاک را سپاس می گویم
   
   که این نهال عشق و محبت را به قلب من ارزانی داشت
   
   
   
   باشد که به جبران نیکیهایت و به پاس دلواپسیهایت
   
   همواره تو را عزیز بدارم و محترم
   
   و همواره آواز من این باشد که
   
   مادر... دوستت دارم ... دوستت دارم
   
   
   
   عمرت مستدام؛ نامت جاودان و روزت مبارک